سالها قد تو را خامهٔ از شاطرعباس صبوحی غزل 40

1 سالها قد تو را خامهٔ تقدیر کشید قامتت بود قیامت که چنین دیر کشید

2 خواست رخسار تو با زلف گره گیر کشد فکرها کرد که باید به چه تدبیر کشید

3 مدتی چند بپیچید به خود و آخر کار ماه را از فلک آورد و به زنجیر کشید

4 جای ابروی تو نقاش، پس از آهوی چشم تا به بازیچه نگیرند دم شیر کشید

5 بعد چشم تو، مصوّر چو به ابرو پرداخت شد چنان مست که بر روی تو شمشیر کشید

6 دل اسیر مژه‌ات از عدم آمد به وجود همچو صیدی که مصوّر به دم شیر کشید

7 پیش تشریف رسای کرم دوست ازل منّت از کوتهی خامهٔ تقدیر کشید

8 لاغری بین که در اندیشهٔ نقشم، نقّاش آنقدر ماند که تصویر مرا پیر کشید

9 گر خرابم کنی ای عشق چنان کن، باری که نشاید دگرم منّت تعمیر کشید

10 نتوان بهر علاج دل دیوانهٔ ما از سر زلف به دوش این همه زنجیر کشید