وای از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 796

1 وای آن دل که بدو از تو نشانی نرسد مرده آن تن که بدو مژده جانی نرسد

2 سیه آن روز که بی‌نور جمالت گذرد هیچ از مطبخ تو کاسه و خوانی نرسد

3 وای آن دل که ز عشق تو در آتش نرود همچو زر خرج شود هیچ به کانی نرسد

4 سخن عشق چو بی‌درد بود بر ندهد جز به گوش هوس و جز به زبانی نرسد

5 مریم دل نشود حامل انوار مسیح تا امانت ز نهانی به نهانی نرسد

6 حس چو بیدار بود خواب نبیند هرگز از جهان تا نرود دل به جهانی نرسد

7 غفلت مرگ زد آن را که چنان خشک شدست از غم آنک ورا تره به نانی نرسد

8 این زمان جهد بکن تا ز زمان بازرهی پیش از آن دم که زمانی به زمانی نرسد

9 هر حیاتی که ز نان رست همان نان طلبد آب حیوان به لب هر حیوانی نرسد

10 تیره صبحی که مرا از تو سلامی نرسد تلخ روزی که ز شهد تو بیانی نرسد