شاهد از سنایی غزنوی حدیقة الحقیقه و شریعة الطریقه 10

1 دوش یارم به بر خویش مرا بار نداد قوت جانم زد و یاقوت شکر بار نداد

2 آن درختی که همه عمر بکشتم به امید دوش در فرقت او خشک شد و بار نداد

1 تو آفت عقل و جان و دینی تو رشک پری و حور عینی

2 تا چشم تو روی تو نبیند تو نیز چو خویشتن نبینی

1 شوی خود را زنی بدید دژم تنگ دل شد به شوی گفت این غم

2 گر برای منست بادی شاد ور برای دل است پیشت باد

1 ما فوطه و فوطه پوش دیدیم تسبیح مراییان شنیدیم

2 بر مسند زاهدان گذشتیم در عالم عالمان دویدیم

1 ای نهاده بر گل از مشک سیه پیچان دو مار هین که از عالم برآورد آن دو مار تو دمار

2 روی تو در هر دلی افروخته شمع و چراغ زلف تو در هر تنی جان سوخته پروانه‌وار