با زنده‌دلان نشین و از سعدی شیرازی رباعی 874

1 من همان روز که آن خال بدیدم گفتم بیم آن است بدین دانه که در دام افتم

2 هرگز آشفته رویی نشدم یا مویی مگر اکنون که به روی تو چو موی آشفتم

1 دل شکسته که مرهم نهد دگربارش؟ یتیم خسته که از پای برکند خارش؟

2 خدنگ درد فراق اندرون سینهٔ خلق چنان نشست که در جان نشست سوفارش

1 نه سام و نریمان و افراسیاب نه کسری و دارا و جمشید ماند

2 تو هم دل مبند ای خداوند ملک چو کس را ندانی که جاوید ماند

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم