با بد ونیک است یک رنگ هوس از بیدل دهلوی غزل 162

1 با بد ونیک است یک رنگ هوس آیینه را نیست اظهار خلاف هیچکس آیینه را

2 سرمهٔ بینش جهان‌در چشم ماتاریک‌کرد شوخی جوهر بود در دیده خس آیینه را

3 وقت عارف از دم هستی مکدر می‌شود چون سیاهی زیر می‌سازد نفس آیینه را

4 پاک بینان از خم دام عقوبت ایمنند در نظربازی نمی‌گردد عسس آیینه را

5 از تماشاگاه دل ما را سر پرواز نیست طوطی حیران ما داند قفس آیینه را

6 حسن هرجا دست بیداد تجلی واکند نیست جز حیرت‌کسی‌، فریادرس آیینه را

7 چیست حیرت تانگردد پردة ساز فغان جلوه‌ای داری‌که‌می‌ساز‌د جرس آیینه را

8 دل ز نادانی عبث فال تجمل می‌زند زین چمن رنگی به روی‌کاربس آیینه را

9 عالم اقبال محو پردهٔ ادبار ماست صد هماگم‌کرده در بال مگس آیینه را

10 خامشی آیینه‌دار معنی روشن دلی‌ست نیست بیدل چاره ازپاس نفس آیینه را