باد بویی از دو زلفت از اوحدی مراغه‌ای غزل 192

1 باد بویی از دو زلفت وام کرد سوی چین آورد و مشکش نام کرد

2 غمزهٔ آهووش گو افگنت تیر غم در دیدهٔ بهرام کرد

3 دانهٔ خالی، که بر رخسار تست پای ما را بستهٔ این دام کرد

4 قامت من چون الف بود از نشاط آن الف را دام زلفت لام کرد

5 نازنینا، صبح ما را همچو شام فتنهٔ‌آن لعل خون آشام کرد

6 توسن دل، گرچه تندی می‌نمود عاقبت چشم تو او را رام کرد

7 آتش روی تو ما را سخت سوخت گر چه کار اوحدی را خام کرد