چه شد که بر گل عارض از شاطرعباس صبوحی دوبیتی‌ 14

1 دست بر زلفش زدم، شب بود، چشمش مست خواب برقع از رویش گشودم تا درآید آفتاب

2 گفتمش خورشید سر زد، ماه من بیدار شو گفت تا من برنخیزم، کی برآید آفتاب

1 عشق آمد دامن جانم گرفت شحنهٔ شوقم گریبانم گرفت

2 عشوه‌ای فرمود چشم کافرش زاهد دین گشت و ایمانم گرفت

1 تا بوسه از آن لعل دلآرام گرفتم جانم به لبم آمد و، آرام گرفتم

2 منعم مکن از دیدن قد و رخ و چشمش من انس به سرو و گل و بادام، گرفتم