دل کیست که گوهری فشاند از سنایی غزنوی رباعی 347

1 این رنگ نگر که زلفش آمیخت وین فتنه نگر که چشمش انگیخت

2 وین عشوه‌نگر که چشم او داد دل برد و به جانم اندر آمیخت

1 ای پسر عشق را بدایت نیست در ره عاشقی نهایت نیست

2 اگرت عشق هست شاکر باش که به عشق اندرون شکایت نیست

1 ما را ز مه عشق تو سالی دگر آمد دور از ره هجر تو وصالی دگر آمد

2 در دیده خیالی که مرا بد ز رخ تو یکباره همه رفت و خیالی دگر آمد