کیست‌کز راه تو چون خاشاک از بیدل دهلوی غزل 113

1 کیست‌کز راه تو چون خاشاک بردارد مرا شعله جاروبی‌کند تا پاک بردارد مرا

2 شمع خاموشی به داغ سرنگونی رفته‌ام تاکجا آن شعلهٔ بیباک بردارد مرا

3 ننگ دارد خاک هم از طینت بیحاصلم خون نخجیرم‌، چسان فتراک بردارد مرا

4 هستی‌ام‌عهدی به‌نقش سجدهٔ او بسته‌ست خاک خواهم شد اگر از خاک بردارد مرا

5 صد فلک ریزد غبار دامن افشانده‌ام یک شررگر شعلهٔ ادراک بردارد مرا

6 صبح بی‌سرمایه‌ای احرام از خود رفتنم کوگریبان تا به دوش چاک بردارد مرا

7 بار اسباب‌گرانجانی‌ست سر تا پای من کیست غیر از خاطر غمناک بردارد مرا

8 پیکرم‌گردد غبار یأس و برخیزد ز خاک به‌که دست منت افلاک بردارد مرا

9 نشئه‌ای از درد مخموری به خاک افتاده‌ام شوق می‌خواهم به دست تاک بردارد مرا

10 گرد من بیدل هوای عرصه‌گاه نیستی‌ست از تپیدن هرکه‌گردد خاک بردارد مرا