کسی چه شکرکند دولت تمنا را از بیدل دهلوی غزل 37

1 کسی چه شکرکند دولت تمنا را به عالمی‌که تویی ناله می‌کشد ما را

2 ندرد انجمن یأس ما شراب دگر هم از شکست مگرپرکنیم مینا را

3 به عالمی‌که حلاوت نشانهٔ ننگ است دو نیم چون نشود دل ز غصه خرما را

4 هنوز ارهٔ دندان موج در نظر است گوهر به دامن راحت چسان‌کشد پا را

5 درشت‌خو چه خیال است نرم‌گو باشد؟ شرارخیزی محض است طبع خارا را

6 سلامت آینهٔ اعتبار امکان نیست شکسته‌اند به صد موج رنگ دریا را

7 صفای دل به‌کدورت مده ز فکر دویی که عکس‌، تنگ برآیینه کند جا را

8 برون لفظ محال است جلوهٔ معنی همان زکسوت‌اسما طلب مسما را

9 رسیده‌ایم ز اسما به فهم معنی خویش گرفته‌ایم ز عنقا سراغ عنقا را

10 هزار معنی پیچیده در تغافل تست به ابروی تو چه نسبت‌زبان‌گویا را

11 سبکروان به هوایت چنان ز خود رفتند که چون نفس نرساندند برزمین پا را

12 همیشه تشنه لب خون ما بود بیدل‌ چوشیشه هرکه به دست آورد دل ما را