دل دیوانه کی در گوش گیرد پند از قدسی مشهدی غزل 51

1 دل دیوانه کی در گوش گیرد پند دانا را حباب از خیمه نتواند که پوشد روی دریا را

2 ملک در موسم گل آروی جام می دارد چرا چون دیو باید داشتن در شیشه صهبا را؟

3 به چشم خون‌فشان رفتم ز شهرستان برون روزی چو جیب غنچه پر کردم ز گل دامان صحرا را

4 نسیمی نگذرد بر شاخ گل در گلشن کنعان که خاری نشکند در سینه از غیرت زلیخا را

5 در آب دیده چون گرداب از آن بر خویش می‌پیچم که سودای که یا رب در خروش آورده دریا را

6 مرا قید محبت زندگی وارستگی مرگ است به سر افتم چو سرو از گل برون آرم اگر پا را

7 سر کوی محبت تنگ باشد بر هوس‌ناکان فضای شهر زندان می‌نماید اهل صحرا را