دچار هرکه شوی جز سراغ از نظیری نیشابوری غزل 269

1 دچار هرکه شوی جز سراغ یار مگیر سپند بر سر آتش شو و قرار مگیر

2 چو وعده دررسد، او خود به یاد می آرد به ذوق خویش سر راه انتظار مگیر

3 ز آب و دانه همه وحشیان برآمده اند سر شکار نداری پی شکار مگیر

4 تو آن درخت نیی کز تو بر توان خوردن پی نظاره خوشی، گل فشان و بار مگیر

5 حقوق صحبت اگر وعده ایست کم مشمار وفای دوست اگر پرسشی است خوار مگیر

6 چو لاله سوخته دل یا چو سرو فارغ باش هزار رنگ مشو، طور نوبهار مگیر

7 شراب غیر «نظیری » خمار می آرد قدح ز ساقی بیگانه زینهار مگیر