هر که را با خطِ سبزت سرِ از حافظ شیرازی غزل 157

1 هر که را با خطِ سبزت سرِ سودا باشد پای از این دایره بیرون نَنِهَد تا باشد

2 من چو از خاکِ لحد لاله صفت برخیزم داغِ سودای توام سِرِّ سُویدا باشد

3 تو خود ای گوهرِ یک دانه کجایی آخِر کز غمت دیدهٔ مردم همه دریا باشد

4 از بُنِ هر مژه‌ام آب روان است بیا اگرت میلِ لبِ جوی و تماشا باشد

5 چون گل و مِی دمی از پرده برون آی و درآ که دگرباره ملاقات نه پیدا باشد

6 ظِلِّ مَمدودِ خَمِ زلفِ توام بر سر باد کاندر این سایه قرارِ دلِ شیدا باشد

7 چشمت از ناز به حافظ نکند میل آری سرگرانی صفتِ نرگسِ رعنا باشد