1 کلاه هرکه فلک بر سماک می‌فکند سرش چو آبله آخر به خاک می فکند

2 به‌ گم شدن چو نگین بی‌نیاز شهرت باش که ناز نام تو را در مغاک می‌فکند

3 چو صبح تا ز گریبان سری برون آری زمانه رخت‌ تو بر دوش‌ چاک می‌فکند

4 به‌ کارگاه تعین‌ که «‌لاشریک له‌» است خلل اگر فکند اشتراک می‌فکند

5 ز جوش‌ گریهٔ مستانه‌ای‌ که دارد ابر چه‌ شیشه‌ها که نه‌ در پای‌ تاک می‌فکند

6 ز امتلا مپسندید خواری نعمت که شاخ میوه‌ ز سیری به خاک می‌فکند

7 عرق‌ که جبههٔ‌ تسلیم‌ سرفکندهٔ اوست گره به رشتهٔ ما شرمناک می‌فکند

8 رهت‌ گل است به آهستگی قدم بردار که جهد لکه به دامان پاک می‌فکند

9 ز عاجزی در اقبال امن زن بیدل که طاقتت به جهان هلاک می‌فکند