هر که از برگ و از نوا از اوحدی مراغه‌ای غزل 378

1 هر که از برگ و از نوا گوید مشنو: کز زبان ما گوید

2 بندهٔ خانه‌زاد باید جست کو ترا سر این سرا گوید

3 آنکه از کوی آشنایی نیست کی سخن‌های آشنا گوید؟

4 چو مقامیست هر کسی را خاص از مقامی که هست وا گوید

5 دم ز چرخ فلک زند خورشید ذره از خاک و از هوا گوید

6 مرد را در سلوک مرقاتیست راز بر حسب ارتقا گوید

7 آنچه در خرقه گفته بود آن پیر طفل باشد که در قبا گوید

8 سخن از نیک می‌رود، بنویس بچه پرسی که از کجا گوید؟

9 چه غم از جبرییل دارد دل؟ که ز پیغمبر و خدا گوید

10 تا تو باشی و او به وقت سخن تو جدا گویی، او جدا گوید

11 این دویی از میان چو برخیزد همه او گوید و سزا گوید

12 اوحدی پیش او چه داند گفت؟ رخ او را هم او ثنا گوید