1 هر که را سلطان ما بیچارگی روزی کند بازش از روی عنایت چاره آموزی کند

2 شمع در آتش نهد پروانه را وز بهر او گاه در مجلس بگرید گاه دلسوزی کند

3 سوی درگاهش نیابد عاشق سرگشته راه گرنه انوار جمال او قلاووزی کند

4 هم جراحت زو رسد هم راحت دلها از او گاه دل را پاره سازد گاه دلدوزی کند

5 آن کند با جان مشتاقان نسیم وصل او کاندر اطراف حدایق باد نوروزی کند

6 گو میفروز آسمان هرگز چراغ صبح را ماه من چون چهره بگشاید شب افروزی کند

7 گر حسین از طلعت دیدار یابد بهره ای طالع او بر فلک پیوسته فیروزی کند