1 هرکه از خون جگر چون لاله ساغر می‌کشد منت احسان کی از چرخ ستمگر می‌کشد

2 زآستان بی‌نیازی تا کف خاکی به جاست کی سر ما خاکساران ناز افسر می‌کشد

3 می‌رود گرد یتیمی، کی بشستن از گهر؟ منت خشکی دلم از دیدهٔ تر می‌کشد

4 عزت دنیا هم‌آغوش است با حسن سلوک رشته هموار سر از جیب گوهر می‌کشد

5 با ضعیفان دشمنی، دارد خطرها در کمین انتقام شمع را از شعله، صرصر می‌کشد

6 منت صیقل مرا بر دل گران آمد طبیب زنگ را آیینه من سنگ در بر می‌کشد