1 هر کس که پر از باده عشق است ایاغش جز بوی گل عیش نباشد به دماغش

2 چون سرو ز تشویش تعلق بود آزاد آن را که ز خاکستر قمریست سراغش

3 چون لاله درین باغ به نیرنگ محبت کردند نشان توسن عمر تو ز داغش

4 رفتم به تماشای بهار چمن عشق جز سنبل آشفته دگر نیست به باغش

5 یک ذره گرت مهر و وفا هست توان کرد از سایه عنقا اثر رنگ سراغش

6 هر کس که بود آتش سودا به سر او روشن بود از روغن پروانه چراغش

7 راهیست ز تقلید که در باغ حقیقت یاد از روش کبک دهد جلوه زاغش

8 سرمایه صد عیش به یک ذره نسنجد در زاویه غم بود آن را که فراغش

9 ای سوخته داغ هوس بگذر ازین غم از بس که نداری خبر لاله باغش!

10 طغرل به جهانی ندهم مصرع بیدل خورشید نه جنسی است که جویی به چراغش!