آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 602

1 آن کس که تو را دارد از عیش چه کم دارد وان کس که تو را بیند ای ماه چه غم دارد

2 از رنگ بلور تو شیرین شده جور تو هر چند که جور تو بس تند قدم دارد

3 ای نازش حور از تو وی تابش نور از تو ای آنک دو صد چون مه شاگرد و حشم دارد

4 ور خود حشمش نبود خورشید بود تنها آخر حشم حسنش صد طبل و علم دارد

5 بس عاشق آشفته آسوده و خوش خفته در سایه آن زلفی کو حلقه و خم دارد

6 گفتم به نگار من کز جور مرا مشکن گفتا به صدف مانی کو در به شکم دارد

7 تا نشکنی ای شیدا آن در نشود پیدا آن در بت من باشد یا شکل بتم دارد

8 شمس الحق تبریزی بر لوح چو پیدا شد والله که بسی منت بر لوح و قلم دارد