1 هرکه انجام غرور من و ما می‌بیند بر فلک نیز همان در ته پا می‌بیند

2 شش‌جهت آینهٔ عرض صواب است اما چشمت از کور دلی سهو خطا می‌بیند

3 چشم بر حلقهٔ دروازهٔ رحمت دارد خویش را هرکه به تسلیم دوتا می‌بیند

4 نکنی جرأت کاری که نباید کردن گر شوی اینقدر آگه ‌که خدا می‌بیند

5 زندگانی چه و آسودگی عمر کدام صبح ما عرض غباری به هوا می‌بیند

6 شمع‌وار آینهٔ راستی از دست مده کور هم ‌پیش و پس خود به عصا می‌بیند

7 جای رحم است‌ گر آزاده مقید گردد آب در کسوت آیینه چها می‌بیند

8 بلبل ما چه‌کندگر نشود محو خروش از رگ ‌گل همه محراب دعا می‌بیند

9 به که ما نیز چو شبنم عرقی آب شویم کان ‌گلستان حیا جانب ما می‌بیند

10 همه ماضی‌ ست کجا حال و کدام استقبال دیده هر سو نگرد رو به قفا می‌بیند

11 بس‌که کاهیده‌ام از درد تمنا بیدل موی دارد به نظر هرکه مرا می‌بیند