هر که آمد بر خدای قبول از سعدی شیرازی مثنوی 42

1 دریاب کزین جهان گذر خواهد بود وین حال به صورتی دگر خواهد بود

2 گر خود همه خلق زیردستان تواند دست ملک‌الموت زبر خواهد بود

1 عیب آنان مکن که پیش ملوک پشت خم می‌کنند و بالا راست

2 هر که را بر سماط بنشستی واجب آمد به خدمتش برخاست

1 چنین گفت پیری پسندیده هوش خوش آید سخنهای پیران به گوش

2 که در هند رفتم به کنجی فراز چه دیدم؟ چو یلدا سیاهی دراز

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم