کی مرا نزد تو همچون از اوحدی مراغه‌ای غزل 294

1 کی مرا نزد تو همچون دگران بگذارند؟ این قدر بس که ز دورم نگران بگذارند

2 هیچ شک نیست که ما هم به نصیبی برسیم از وصال تو، گرین جمله بران بگذارند

3 در جهان کار رخ و قد تو بالا گیرد اگر این کار به صاحب نظران بگذارند

4 صورتی را که ازو نور بصیرت خیزد حیف باشد که بدین بی‌بصران بگذارند

5 ما به پند پدران از پی خوبان روزی بنشینیم گرین خوش پسران بگذارند

6 ای که از دام من شیفته بگریخته‌ای دگرت صید کنم گرد گران بگذارند

7 اوحدی، گر چه ترا هم خبری چندان نیست با تو سهلست گرین بی‌خبران بگذارند