دل از بند زلفت رها کی شود از جلال عضد غزل 119

1 دل از بند زلفت رها کی شود ز یار قدیمی جدا کی شود

2 نگویی که از لعل سیراب تو مراد دل ما روا کی شود

3 ولی مرهم لعل خود کام تو به کام دل ریش ما کی شود

4 نمی دانم این جان پُر درد خویش که با خرّمی آشنا کی شود

5 بدین عمرِ کم کی توان یافت وصل که وصل رخش کم بها کی شود

6 نمی شد دل از بند زلفش رها کنون دل نهادیم تا کی شود

7 خدنگ قضا هم خطا می شود ولی ناوک او خطا کی شود

8 نمی دانم این رند مدهوش مست به کام دل پارسا کی شود

9 کجا همدم یار گردی جلال که شه همنشین گدا کی شود