کیست بردارد ز اهل معرفت از بیدل دهلوی غزل 145

1 کیست بردارد ز اهل معرفت ناز تو را گنبد دستارکو بردارد آواز تو را

2 جزصدای لفظ‌نامربوط او معنی‌کجاست نغمهٔ دولاب آهنگی بود ساز تو را

3 پیری و طفلی بجا، نقص وکمال توام‌اند نیست چندان امتیاز انجام و آغاز تو را

4 درتغافل هم‌نگه می‌پروردبی‌شیوه نیست سرمهٔ نیرنگ باشد چشم غمازتو را

5 می‌کندقطع سخن‌، اظهارفضلش آفت‌است جز بریدن‌کی بود حرفی لب‌گازتو را

6 ازتماشا حیرت بی‌بهره چون آیینه است شوق بینایی نباشد دیدهٔ باز تو را

7 تا نگردد فاش سرّ مستی‌ات مگشای چشم چون پری‌کاین شیشه ظاهرمی‌کند رازتورا

8 خم شد از بارتعلق قامتت زیبنده نیست دعوی وارستگی چون سرو انداز تو را

9 بیدل ارباب تأمل با عروجت چون‌کنند آشیان برتر بود از رنگ پرواز تو را