که بر آب و گل نقش ما یاد از رودکی سمرقندی مثنوی 9

1 بینی و گنده دهان داری و نای خایگان غر، هر یکی همچون درای

1 دریغ! مدحت چون درو آبدار غزل که چابکیش نیاید همی به لفظ پدید

2 اساس طبع ثنایست، بل قوی‌تر ازان ز آلت سخن آمد همی همه مانیذ

1 حسودانت را داده بهرام نحس ترا بهره کرده سعادت زواش

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار