ای آنکه تو را پیشه از کسایی مروزی دیوان اشعار 43

1 از عمر نمانده ست بر من مگر آمُرغ در کیسه نمانده ست بر من مگر آخال

2 تا پیر نشد مرد نداند خطر عمر تا مانده نشد مرغ نداند خطر بال

1 فروز باسلیق مرا ترسا بگشود بامداد به نِشکَرده

1 قامت چون سرو روانش نگر آخته ، آن موی میانش نگر

2 زلف و رخش دیدی و اکنون بیا آن لب شیرین و زبانش نگر