ای آنکه مرا بستهٔ صد دام کنی از مولانا رباعی 1700

1 من آنم کز خیالاتش تراشنده وثن باشم چو هنگام وصال آمد بتان را بت شکن باشم

2 مرا چون او ولی باشد چه سخره بوعلی باشم چو حسن خویش بنماید چه بند بوالحسن باشم

1 خورشید رخت ز آسمان بیرونست چون حسن تو کز شرح و بیان بیرونست

2 عشق تو در درون جان من جا دارد وین طرفه که از جان و جهان بیرونست

1 حد البشیر بشاره یا جار دهش الفؤاد بما حداه و حاروا

2 سمعوا نداء الحق من فم طارق قرب الخیام الیکم و الدار

1 دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد

2 در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم