گذارد کی مرا سودای عشق از جوش بنشینم
- 1
- 2
- 3
- 4
1 گذارد کی مرا سودای عشق از جوش بنشینم که با دل در سخن باشم اگر خاموش بنشینم
2 زبان انداخت از پا شمع محفل را همان بهتر چو شاخ گل درین گلشن سراپا گوش بنشینم
3 مرا نعل است در آتش ز شوق خاکساری‌ها چو ماه نو اگر با آسمان همدوش بنشینم
4 طبیب از بزم عشرت سرگران گشتم خوش آن محفل که نوشم باده از خون دل و خاموش بنشینم
ادامه توضیحات شاعر