1 نشان و نام مرا روزگار کی داند صفات و ذات مرا غیر یار کی داند

2 کسیکه هستی خود را بخود بپوشاند دگر کسیش بجز از کردگار کی داند

3 مرا که گمشده ام در تو، کس کجا یابد که غرق بحر ترا در کنار کی داند

4 مرا که نور نیم اهل نور کی داند مرا که نار نیم اهل نار کی داند

5 چو من زهر دو جهان رَخت خویش برچیدم بروز حشر از اهل شمار کی داند

6 مرا که نیست شدم در تو، هست نشناسد مرا که مست توام، هشیار کی داند

7 به پیش آنکه یکی دید صد هزار بگو ندیده غیر یکی صد هزار کی داند

8 کسی که اسیر دل و جان و عقل و نفس بود مرا که رسته ام از هر چهار کی داند

9 ز مغربی خبری کز حصار کَون دهید کسیکه هست اسیر حصار کی داند