ای آنکه توئی قبله ارباب از فیض کاشانی غزل 104

1 ای آنکه توئی قبله ارباب کیاست چون تو نبود راهنمائی بنفاست

2 گر دعوی دانش کنی از بهر مباهات تسخیر نموده است ترا حبّ ریاست

3 ای سایس اغیار بتعلیم و هدایت نفس دغلت را نکنی هیچ سیاست

4 ای حارس بیگانه ز انواع جهالت خود را نکنی هیچ زابلیس حراست

5 عیب جلی خویش نه بینی بدو دیده عیب خفی غیر بیابی بفراست

6 گوئی همه را درس بقانون و اشارات خود هیچ شفائی نبیابی ز دراست

7 تمییز شریفان و خسیسان زتو پرسند از نفس شریفت نکنی دور خساست

8 باطن همه آلبوده بانواع رذایل پاکیزه کنی ظاهر خود را زنجاست

9 بینی بدی از کس نکنی صبر بر اخفا ور نیک عداوت کنی از رشک و نفاست

10 گوئی همه جا عیب کسانرا بعلالا در خویش نه بینی شره و بخل و شراست

11 اصلاح خود او لیست زدلها خبرت نیست در کار کسان کار مفرمای کیاست

12 هر تخم که کاری ثمر آن در وی فیض میکن بنکو کاری انواع غراست