امیر کاروان از اقبال لاهوری ارمغان حجاز 54

1 برون از ورطهٔ بود و عدم شو فزونتر زین جهان کیف و کم شو

2 خودی تعمیر کن در پیکر خویش چو ابراهیم معمار حرم شو

1 نگاه تست شمشیر خدا داد به زخمش جان ما را حق بما داد

2 دل کامل عیارن پاک جان برد که تیغ خویش راب از حیا داد

1 می‌شود پردهٔ چشمم پر کاهی گاهی دیده‌ام هردو جهان را به نگاهی گاهی

2 وادی عشق بسی دور و دراز است ولی طی شود جادهٔ صدساله به آهی گاهی

1 سحر با ناقه گفتم نرم تر رو که راکب خسته و بیمار و پیر است

2 قدم مستانه زد چندان که گوئی بپایش ریگ این صحرا حریر است

1 سرود رفته باز آید که ناید؟ نسیمی از حجاز آید که ناید؟

2 سرآمد روزگار این فقیری دگر دانای راز آید که ناید؟

1 مثل آئینه مشو محو جمال دگران از دل و دیده فرو شوی خیال دگران

2 آتش از ناله مرغان حرم گیر و بسوز آشیانی که نهادی به نهال دگران