آن از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2048

1 آن کیست ای خدای کز این دام خامشان ما را همی‌کشد به سوی خود کشان کشان

2 ای آنک می‌کشی تو گریبان جان ما از جمع سرکشان به سوی جمع سرخوشان

3 بگرفته گوش ما و بسوزیده هوش ما ساقی باهشانی و آرام بی‌هشان

4 بی‌دست می‌کشی تو و بی‌تیغ می‌کشی شاگرد چشم تو نظر بی‌گنه کشان

5 آب حیات نزل شهیدان عشق توست این تشنه کشتگان را ز آن نزل می‌چشان

6 دل را گره گشای نسیم وصال توست شاخ امید را به نسیمی همی‌فشان

7 خود حسن ساکن است و مقیم اندر آن وجود زان ساکنند زیر و زبر این مفتشان

8 مقصود ره روان همه دیدار ساکنان مقصود ناطقان همه اصغای خامشان

9 آتش در آب گشته نهان وقت جوش آب چون آب آتش آمد الغوث ز آتشان

10 در روح دررسی چو گذشتی ز نقش‌ها وز چرخ بگذری چو گذشتی ز مه وشان

11 همیان چه می‌نهی به امانت به مفلسان پا را چه می‌نهی تو به دندان گربشان

12 از نو چو میر گولان بستد کلاه و کفش خواهی تو روستایی خواهی ز اکدشان

13 دانش سلاح توست و سلاح از نشان مرد مردی چو نیست به که نباشد تو را نشان

14 دیگر مگو سخن که سخن ریگ آب توست خورشید را نگر چو نه‌ای جنس اعمشان