آنکه باشد مست زهد او عیب از فیض کاشانی غزل 348

1 آنکه باشد مست زهد او عیب مستان چون کند خود بت خود گشته منع بت‌پرستان چون کند

2 از چنین روئی مکن بیهوده منعم زاهدا هر که دارد چشم با این گوش با آن چون کند

3 طاعت حق بهر کام خود کنی گوئی مرا روز و شب گرد بتان گشتن مسلمان چون کند

4 قبله من گرچه اینانند مقصودم خداست ور نه مرد ره دل اندر بند طفلان چون کند

5 تو خدا را میپرستی بهر شیر و انگبین بندگی از بهر خوردن اهل ایمان چون کند

6 من خدا می بینم اندر روی شاهد خط گواه زانکه نا پاینده نور خویش رخشان چون کند

7 تو خدا را بهر خود خواهی من اینان بهر او زاهدا انصاف خواهم منع این آن چون کند

8 میکنم دعوی حق بینی ولی اثبات آن شاهد نابالغ و خط پریشان چون کند

9 فیض بس کن گفتگو شعر تر مستانه گو شاعر صوفی سخن با خشک مغزان چون کند