آنکه هفت اقلیم عالم را نهاد از سعدی مثنوی 36

1 امشب سبکتر می‌زنند این طبل بی‌هنگام را یا وقت بیداری غلط بودست مرغ بام را

2 یک لحظه بود این یا شبی کز عمر ما تاراج شد ما همچنان لب بر لبی نابرگرفته کام را

1 پای سرو بوستانی در گل است سرو ما را پای معنی در دل است

2 هر که چشمش بر چنان روی اوفتاد طالعش میمون و فالش مقبل است

1 گفتم مگر به خواب ببینم خیال دوست اینک علی الصباح نظر بر جمال دوست

2 مردم هلال عید بدیدند و پیش ما عیدست و آنک ابروی همچون هلال دوست

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم