1 آن که رخسارِ تو را رنگِ گل و نسرین داد صبر و آرام توانَد به منِ مسکین داد

2 وان که گیسویِ تو را رسمِ تَطاول آموخت هم تواند کَرَمَش دادِ منِ غمگین داد

3 من همان روز ز فرهاد طمع بُبریدم که عنانِ دلِ شیدا به لبِ شیرین داد

4 گنجِ زر گر نَبُوَد، کُنجِ قناعت باقیست آن که آن داد به شاهان، به گدایان این داد

5 خوش عروسیست جهان از رهِ صورت لیکن هر که پیوست بدو، عمرِ خودش کاوین داد

6 بعد از این دستِ من و دامنِ سرو و لبِ جوی خاصه اکنون که صبا مژده فروردین داد

7 در کفِ غصه دوران، دلِ حافظ خون شد از فراقِ رُخَت ای خواجه قوامُ الدین، داد