کیست این از روی رعنایی از نظیری نیشابوری غزل 512

1 کیست این از روی رعنایی به جولان آمده کرده بر هرکس نظر بر خویش نازان آمده

2 در صفا چون صبحدم در تازه رویی چون بهار صد گلستان سنبل و گل در گریبان آمده

3 دمبدم می گردد از نظاره عالم محوتر چشم قربانیست بر دیدار حیران آمده

4 دوستان را می خراشد دل، خروش گریه ام من خودم در اشگ گرم خویش پنهان آمده

5 خلق در نظاره حورند از اوقات خویش روزگار ما ز سر تا پا پریشان آمده

6 همچو ابر از گوش ها رعدم ز سر بیرون شده همچو کوه از چشم ها سیلم به دامان آمده

7 سوی جور از راه بخشش یار می گرداندم کین دیرینم به یادش بعد نسیان آمده

8 کوششم بی مزد و منت صنعتم بی نرخ و قدر کار خویشم از زبان بر خویش تاوان آمده

9 شکر لله شد «نظیری » یار در غربت دچار زین سفر نازم که سودست آنچه نقصان آمده