تو از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 2844

1 تو کیی در این ضمیرم که فزونتر از جهانی تو که نکته جهانی ز چه نکته می‌جهانی

2 تو کدام و من کدامم تو چه نام و من چه نامم تو چه دانه من چه دامم که نه اینی و نه آنی

3 تو قلم به دست داری و جهان چو نقش پیشت صفتیش می‌نگاری صفتیش می‌ستانی

4 چو قلم ز دست بنهی بدهیش بی‌قلم تو صفتی که نور گیرد ز خطاب لن ترانی

5 تن اگر چه در دوادو اثر نشان جان است بنماید از لطافت رخ جان بدین نشانی

6 سخن و زبان اگر چه که نشان و فیض حق است به چه ماند این زبانه به فسانه زبانی

7 گل و خار و باغ اگر چه اثری است ز آسمان‌ها به چه ماند این حشیشی به جمال آسمانی

8 وگر آسمان و اختر دهدت نشان جانان به چه ماند این دو فانی به جلالت معانی

9 بفروز آتشی را که در او نشان بسوزد به نشان رسی تو آن دم که تو بی‌نشان بمانی

10 هجر الحبیب روحی و هما بلامکان حجبا عن المدارک لنهایه التدانی

11 و هوائه ربیع نضرت به جنان و جنانه محیط و جنانه جنانی