ز ره هوس به توکی رسم نفسی از بیدل دهلوی غزل 2541

1 ز ره هوس به توکی رسم نفسی ز خود نرمیده من همه حیرتم به‌کجا روم به رهت سری نکشیده من

2 به چه برگ ساز طرب‌کنم زچه جام نشئه طلب‌کنم گل باغ شعله نچیده من‌، می داغ دل نچشیده من

3 چوگل آنکه نسخهٔ صد چمن ز نقاب جلوه ‌گشوده تو چو می آنکه عشرت عالمی ز گداز خود طلبیده من

4 چه بلا ستمکش غیرتم چقدر نشانهٔ حیرتم که شهید خنجر ناز تو شده عالمی و تپیده من

5 تو به محفلی ننموده رو که ز تاب شعلهٔ غیرتش همه اشک‌گشته به‌رنگ شمع و زچشم خود نچکیده من

6 می جام ناز و نیازها به خمار اگر نکشد چرا ز سرجفا نگذشته تو ز در وفا نرمیده من

7 چو نگاه‌گرم به هر طرف‌که‌گذشته محمل ناز تو چو دل‌گداخته از پی‌ات به رکاب اشک دویده من

8 تو و صد چمن طرب نمو من و شبنمی نگه‌ آبرو به بهار عالم رنگ و بو، همه جلوه تو، همه دیده من

9 نه جنون سینه دریدنی نه فنون مشق تپیدنی به سواد درد تو کی رسم الفی ز ناله‌کشیده من

10 چو سحر نیامده در نظر، رم فرصت نفس آنقدر که برم بر آب شکفتگی به طراوت‌ گل چیده من

11 به‌کدام نغمهٔ دل گسل ز نواکشان نشوم خجل چو جرس به غیر شکست دل سخنی ز خود نشنیده من

12 من بیدل و غم غفلتی‌ که ز چشم بند فسون دل همه جا ز جلوهٔ من پر است وبه هیچ جا نرسیده من