1 هرکجا دستت برون از آستین‌گردیده است شاخ‌گل از غنچه‌ها دامان چین‌گردیده است

2 نیک‌و بد درساز غفلت رنگ تمییزی نداشت چشم ما از بازگشتن کفر و دین گردیده است

3 رفتن از خود سایه را آیینهٔ خورشید کرد رنگ ‌ما بی‌دست‌و پایان اینچنین‌گردیده است

4 روزگاری شد که سیل‌ گریه محو قطرگی‌ست خرمن‌ما از چه آفت‌خوشه‌چین‌گردیده است

5 گرم جولان هر طرف رفته‌ست آن برق نگاه دید‌ه ها چون حلقه‌های آتشین‌گردیده است

6 بر بزرگان از طواف خاکساران ننگ نیست چرخ با آن سرکشی‌گرد زمین‌گردیده است

7 این املهایی که احرام امیدش بسته‌ای تا به خود جنبی نگاه واپسین‌گردیده است

8 هرکجا از ناتونی عرض جولان داده‌ایم سایهٔ ما خال رخسار زمین‌گردیده است

9 نارساییهای طاقت انتظار آورد بار ای‌بسا جولان که از سستی‌کمین‌گردیده است

10 از قد خم ‌گشته بیدل بر زمین پیچیده‌ایم خاکساری خاتم ما را نگین گردیده است