هر کجا آن شوخ گر صیدی به از طغرل احراری غزل 135

1 هر کجا آن شوخ گر صیدی به ابرو می‌زند بسملش چون ماه نو بر چرخ پهلو می‌زند

2 دی به گلگشت چمن نخلش خرام آورد بار قمری با یاد قدش امروز کوکو می‌زند

3 نرگس مست خدنگ‌انداز افسون‌ساز او تیر آهو از ره وحشت به آهو می‌زند

4 سرو اگر در باغ بیند سرو آزاد تو را یک قلم انگشت حیرت بر لب جو می‌زند

5 خاک پایت توتیای دیده هر کس نشد دست حسرت از ندامت سخت بر رو می‌زند!

6 با دل صد چاک زیر نخل شمشادم کنون شانه از مشاطه آن مه تا به گیسو می‌زند

7 پنجه دانش‌ربا بگشاده از اوج کمال طغرل ما صید معنی را چو تیهو می‌زند