1 هرکجا آن ماه‌سیما می‌رود بس دل و بس دین به یغما می‌رود

2 گر به صحرا رفت دریا می‌شود ز آب چشمی کان به صحرا می‌رود

3 ور به دریا می‌رود خون می‌شود بس که خون دل به دریا می‌رود

4 سرو آزادی نخواهد بعد از این گر به باغ آن سرو بالا می‌رود

5 می‌شود گل رنگ‌رنگ از شرم اگر در چمن بهر تماشا می‌رود

6 زلف و گیسو چون پریشان می‌کند در سر شوریده سودا می‌رود

7 نشنود دل پند واعظ لب ببند این سخن‌های تو بی‌جا می‌رود

8 از می لعل شکرریز لبش بر زبان فیض این‌ها می‌رود