هرکجا تسلیم بندد بر میان از بیدل دهلوی غزل 86

1 هرکجا تسلیم بندد بر میان شمشیر را می‌کندچون موج‌گوهر بی‌زبان شمشیر را

2 سرکشی وقف تواضع‌کن‌که برگردون هلال می‌کندگاهی سپرگاهی‌کمان شمشیر را

3 تا به خود جنبی سپر افکندهٔ خاکی و بس گو بیاویزد غرور از آسمان شمشیر را

4 بسمل آهنگان‌، تسلیمت مهیا کرده‌اند جبههٔ شوقی‌که داند آستان شمشیر را

5 حسن تا سر داد ابرو را به قتل عاشقان قبضه شدانگشت حیرت در دهان شمشیر را

6 گشت از خواب‌گر‌ان چشمت به خون ما دلیر می‌کند بیباکتر سنگ فسان شمشیر را

7 زایل از زینت نگردد جوهر مردانگی قبضهٔ زر از برش مانع مدان شمشیر را

8 بر شجاعت پیشه ننگ است از تهور دم مزن حرف جوهر برنیاید از زبان شمشیر را

9 بسمل موج می‌ام زخمم همان خمیازه است در لب ساغرکن ای قاتل نهان شمشیر را

10 نوبهار عشرتم بیدل‌که با این لاغری خون صیدم‌کرد شاخ ارغوان شمشیر را