از آمدن و رفتنِ ما سودی کو؟ از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 3

1 می نوش که عمرِ جاودانی این است، خود حاصِلَت از دوْرِ جوانی این است.

2 هنگامِ گُل و مُل است و یاران سرمست، خوش باش دمی، که زندگانی این است.

1 از تن چو برفت جان پاک من و تو خشتی دو نهند بر مغاک من و تو

2 و آنگاه برای خشت گور دگران در کالبدی کشند خاک من و تو

1 هر صبح که روی لاله شبنم گیرد بالای بنفشه در چمن خم گیرد

2 انصاف مرا ز غنچه خوش می‌آید کاو دامن خویشتن فراهم گیرد

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه