جائی که فرو رفت به گل از سحاب اصفهانی رباعی 32

1 بس آنجا رفته بر خاک آرزویش سراسر آرزو شد خاک کویش

2 اگر نشناسمش چندان عجب نیست ز بس کم دیده ام از شرم رویش

1 آن چه شمعی است فروزنده رخ یار من است آن چه روشن نه از آن شمع شب تار من است

2 آن چه ناز تو فزون می کند و رحم تو کم اثر صبر کم و ناله ی بسیار من است

1 دانی که چه کردیم متاع دل و دین را؟ در راه تو دادیم هم آن را و همین را

2 چین سر زلف تو گشودند و ندانم یا آن که گشودند سر نافه ی چین را