1 کجا خلوت و انجمن دیده‌ای تو شمعی همین سوختن دیده‌ای

2 ز رنگی‌که جز داغش آیینه نیست چو طاووس خود را چمن دیده‌ای

3 به وهم حسد باختی نور دل چراغی ندیدی لگن دیده‌ای

4 که صیقل زد آیینهٔ عبرتت که او بودی امروز و من دیده‌ای

5 جنون بر شعورت نخندد چرا که گم کرده را یافتن دیده‌ای

6 به عمر تلف ‌کرده حسرت چه سود زمین بر زمین ریختن دیده‌ای

7 به ترکیب پیری چه دل بستن است خم طاقهای کهن دیده‌ای

8 زمرگ ‌کسانت چه عبرت چه شرم چو نباش عرض کفن دیده‌ای

9 اقامت تصورکن و آب شو گر از خانه بیرون شدن دیده‌ای

10 ز اسباب‌، خاشاک بر دل مچین اگر زحمت رُفتن دیده‌ای

11 به در زن چو موج از کنار محیط که رنج سفر در وطن دیده‌ای

12 کسی داغ عبرت مبادا چو شمع ز رفتن مگو آمدن دیده‌ای

13 سحر خوانده‌ای گرد آشفته را حیاکن که بر خویشتن دیده‌ای

14 به صبح قیامت مبر دستگاه چو بیدل نفس را سخن دیده‌ای