1 مرا کجا سر زلفت به زیر چنگ آید؟ که خاک پای ترا از سپهر ننگ آید

2 بکن ز جور و جفا هر چه ممکنست امروز که هر چه صورت زیبا کند بینگ آید

3 به زور بازوی مردی برون نشاید برد بر آستان تو دستی که زیر سنگ آید

4 اگر چه شد ز روانی چو آب گفتهٔ ما ز وصف قد تو چون بگذریم تنگ آید

5 چو میل سوی تو کردم به دوستی، دل گفت: مکن، که جامهٔ این کار بر تو ننگ آید

6 ز رنگ ناخنت، ای ماه چهره،می‌نالم به ناله‌ای، که چنان نالها ز چنگ آید

7 به صبغ مهر تو چون اوحدی دگر باره در افکنیم شبی خرقه تا چه رنگ آید؟