باده خاص محبت کی به از نظیری نیشابوری غزل 217

1 باده خاص محبت کی به نامحرم رسد محرمان را دوستکانی از قفای هم رسد

2 وقت عارف شب نکو گردد که در خوابست عام یک دل بیدار را فیض همه عالم رسد

3 یافت گر دیوانه یی جاهی تعجب بهر چیست؟ از عجایب های دوران دیو را خاتم رسد

4 زاد مسکینان به ره بردار کاب زندگی تا سفال خضر باشد کی به جام جم رسد

5 بر گل ما ابر اگر هرگز نبارد خرمیم مزرع نمناک ما را خوشه از شبنم رسد

6 شکرلله گر خوش و ناخوش به یادش می رسیم بس همین شادی کزو ما را نصیب غم رسد

7 هرکجا تن چاک گردید از نمک انباشتم زخم ما بی باک جانان را کجا مرهم رسد؟

8 عشرت ساغرپرستان زنده دارد مرده را سور گردد در سرای ما اگر ماتم رسد

9 سودی از طاعت فروشی ها «نظیری » برنداشت هرکه را سرمایه زو باشد کفایت کم رسد