کی کنم هرگز شکایت سر ز جور از قدسی مشهدی غزل 297

1 کی کنم هرگز شکایت سر ز جور یار خویش شکوه‌ها دارد دلم از طاقت بسیار خویش

2 بسته بودم در، شب وصلش به روی آفتاب عاقبت چون چشم دشمن، کرد روزن کار خویش

3 عاریت از طره شمشاد نستانم گره غنچه این گلشنم، خود عقده‌ام در کار خویش

4 در پی چشمت دلی دارم ز نرگس خسته‌تر حال بیمارم بپرس از نرگس بیمار خویش

5 مصر، یوسف را ز خاطر برد سودای وطن دید چون افزون ز کنعان گرمی بازار خویش