1 تا به کی خیمه چو گل بر گذر باد زنم عهد خوبی گذران بینم و فریاد زنم

2 حاصل مزرع آفت زدگان است آن گنج من غلط قرعه به ویرانه و آباد زنم

3 بیش ازین شور نمی گنجد اگر کان نمک بر جگرسوختگی های خدا داد زنم

4 مست شوقم می و خون درنظرم یکسانست سر ز ساقی کشم و چنگ به جلاد زنم

5 خار حسرت به دل و خنده شادی بر لب جام غم گیرم و خود نوشم و خوش باد زنم

6 شرح هجران تو بر مرغ گلستان خوانم شانه زلف تو بر طره شمشاد زنم

7 گر مقیمان چمن از تو نشانم گویند بوسه ها بر قدم بنده و آزاد زنم

8 قلم عقل ز بازیچه ساقی بشکست خنده ها بر سبق و بر خط استاد زنم

9 منهدم گشت چو بنیاد وفا کعبه دل حاکمی کو که ز بیداد بتان داد زنم

10 در گلستان چو حدیث قد آن سرو کنم ناوکی بر دل صد پاره شمشاد زنم

11 من و ورد سحری نیست «نظیری » انصاف راه میخانه روم، دوش به زهاد زنم