وقتی در سفر حجاز طایفه‌ای از سعدی شیرازی گلستان 27

وقتی در سفر حجاز طایفه‌ای جوانان صاحبدل همدم من بودند و هم قدم. ,

وقت‌ها زمزمه‌ای بکردندی و بیتی محققانه بگفتندی، و عابدی در سبیل منکر حال درویشان بود و بی‌خبر از درد ایشان. ,

تا برسیدیم به خیل بنی هلال، کودکی سیاه از حیّ عرب به در آمد و آوازی بر آورد که مرغ از هوا در آورد. ,

اشتر عابد را دیدم که به رقص اندر آمد و عابد را بینداخت و برفت. ,

گفتم: ای شیخ! در حیوانی اثر کرد و تو را همچنان تفاوت نمی‌کند. ,

6 دانی چه گفت مرا آن بلبل سحری؟ تو خود چه آدمیی کز عشق بی خبری!

7 اشتر به شعر عرب در حالت است و طرب گر ذوق نیست تو را کژ طبع جانوری

8 وَ عِندَ هُبوبِ النّاشراتِ عَلَی الحِمی تَمیلُ غُصونُ البانِ لا الحَجَرُ الصَّلدُ

9 به ذکرش هر چه بینی در خروش است دلی داند در این معنی که گوش است

10 نه بلبل بر گلش تسبیح خوانیست که هر خاری به تسبیحش زبانیست